Statistisch gezien is het te verwachten dat een Amerikaanse (ex-)soldaat een geniale roman schrijft gebaseerd op zijn ervaringen in het leger. Er melden zich namelijk jaarlijks ongeveer 180.000 nieuwe rekruten aan. Toch is het verrassend wanneer het gebeurt. Tot zover de vooroordelen over deze groep. Tijd voor schoonheid.
Een van de fijne dingen van lezen is dat het je de gelegenheid biedt je te verplaatsen in de huid van anderen. Hoe beter de schrijver in staat is die ander te beschrijven, hoe groter de kans dat je als lezer iets bijzonders ervaart. Of iets leert over die ander (of jezelf).
Dat werkt uiteraard alleen wanneer de auteur zich op zijn beurt inleeft in zijn personages en de setting van zijn roman. Bij een specifieke beroepsgroep als de soldaat lukt dat niet op basis van het dertig keer kijken van Platoon en het scannen van Wikipedia.org/usarmy.
Dat vraagt om meer onderzoek. Tenzij je zoals Kevin Powers zelf hebt gediend. Hij heeft gevochten in Irak en zijn ervaringen omgezet in een prachtige roman.
Ik ervaarde het verblijf van de hoofdpersoon in Tal Afar in een soort dromerige en tegelijkertijd superbeklemmende sfeer. Heel erg in het hoofd van de soldaat ook. En soms waande ik me gek genoeg even in een first person shooter als Call Of Duty. Maar dan met het besef dat er geen volgend leventje of respawn is als ‘de vijand’ je in het vizier krijgt.
The Yellow Birds is een redelijk compact verteld verhaal. De laatste oorlogsroman die ik hiervoor las was Matterhorn door Karl Marlantes en speelt zich af in Vietnam. Dat verhaal ging maar door en stompte erg af, onder andere door de ongetwijfeld doelbewuste herhaling. Powers heeft gekozen om zijn ervaring te vangen in een heftige, korte trip. Gelukkig maar. Van een lang verblijf in een oorlogssituatie is nog nooit iemand beter geworden.
Je scoort The Yellow Birds – Kevin Powers bij The American Book Center of bij bol.com.