In 2009 (De Allestafel) en 2010 (Een zondagsman) verschenen de debuten van respectievelijk Thomas en Daan Heerma van Voss. Beide werden bij verschijning goed ontvangen. Daar heb je alleen niks aan wanneer je op zondagavond bij je ouders de stamppot opschept terwijl je broer jouw gehaktbal op zijn bord schuift. De band tussen broers en hun achting voor elkaar, dáár gaat het om. Daarom nu voor het eerst in de Nederlandse literatuur twee persoonlijke flapteksten, van broer tot broer.
Waarom in godsnaam in 2020 iets schrijven over twee romans die om en nabij tien jaar geleden verschenen? Welnu beste Jeetje!-bezoeker, heb jij deze fraaie werken al gelezen?
/staat op en zet koffie
/bezoekt de wc
/gaat weer achter laptop zitten
Precies. Dat bedoel ik dus. Er verschijnen elk jaar zoveel mooie romans en jij leest minder boeken dan je zou willen, dus de kans is klein dat je precies deze twee exemplaren in de kast hebt staan. Gelukkig voor jou kwam ik ze een paar weken geleden tegen, broederlijk naast elkaar op de plank in Kok antiquariaat. Zodat jij nu (weer) van het bestaan op de hoogte bent.
Young Daan (fotografie: Sander Troelstra)
Le question du jambon is natuurlijk of het romans zijn die jou aanspreken. Daar ga ik voor de verandering niks over zeggen. Ik geef liever het woord of in dit geval de achterflap aan beide schrijvers. Ik vroeg Thomas en Daan namelijk of ze elkaars boeken wilden samenvatten in een ‘blurb’ aka flaptekst aka zeer beknopt oordeel. Dat ik hiermee mogelijk een broederstrijd aanwakker neem ik voor lief. Alles voor jou beste Jeetje!-bezoeker en nog meer voor de literatuur.
Het lezen van Rachel Cusk’s Outline, Transit en Kudos is een van de mooiste ervaringen waar je jezelf dit jaar nog op kunt trakteren. Mooier dan het kopen van de PS5? Yep. Mooier dan je schatje een tweedehands stuk designerkleding cadeau doen? Heus. MOOIER DAN EEN ETENTJE THUIS MET MAXIMAAL DRIE DIERBAREN, VERSE MONDKAPJES EN EEN LITERPOT ANTI-BACTERIËLE GEL OP TAFEL? Jazéker.
Oppervlakkig als ik ben viel ik in eerste instantie voor het kaftontwerp van Outline. Ik bedoel, dit is toch precies wat je verwacht van een boekcover? Geen wonder overigens, als je bedenkt dat de vrij geniale ontwerper Rodrigo Corral verantwoordelijk is. Die man weet hoe je boeken vormgeeft. Wat mij aanspreekt is dat het lettertype en de foto een bepaalde behapbare diepgang suggereren. Dit klinkt pretentieus, maar tering wat blijkt dit te kloppen met de daadwerkelijke inhoud van Outline (en van Transit en Kudos). Die is zo alledaags en tegelijkertijd zo wijs en filosofisch. Ik ga er godver bijna van vloeken.
De alledaagsheid van het plot (of eigenlijk het ontbreken ervan) is niet waarom je Outline gaat lezen: de hoofdpersoon is een schrijfster die een cursus creatief eh, schrijven verzorgt in Athene. So far so niet echt boeiend. Wat dit boek zo prachtig maakt zijn de ontmoetingen die de schrijfster heeft met willekeurige mensen.
foto copyright: The New York Times
Tijdens de gesprekken die volgen blijkt ze namelijk een zeer intelligente toehoorder. Ze is niet zozeer in dialoog met de ander, maar reageert heel spaarzaam met ongekend rake inzichten, vragen of stellingen op de monologen van de mensen die ze ontmoet. Dankzij deze reacties leerde ik de hoofdpersoon stukje bij beetje kennen. En ging ik al snel houden van haar licht afstandelijke toon en onderkoelde humor. Waarin het donker overigens nooit ver weg is.
De mensen die ze ontmoet zijn stuk voor stuk welbespraakt en in het bezit van de nodige zelfkennis. De soepelheid waarmee ze hun gedachten uiten op een manier waarin geen woord teveel wordt gezegd, is echt geniaal. Het maakt de inhoud van deze dromen, angsten, neuroses en meningen instant tijdloos en universeel.
Mensen met een dwangneurose moeten maar even wegkijken bij deze foto. #scheef #lichtverkleurd
Dit is dan het moment waarop een geoefend recensent iets over de menselijke conditie zegt, maar dat woord heb ik ook net maar zien staan tussen alle blurb’s op de binnenkant van Outline’s cover. Toch is dit geen opgeklopte aanprijzing.
Deze drie werken raken wat mij betreft de kern van wat ons als aanklooiende impulsvolgende pannekoeken bezighoudt en beweegt.
Het zijn gekke tijden voor jou, weldenkende en onbevooroordeelde liefhebber van popcultuur. Aan de ene kant mag je niet klagen omdat micropenisdragers zoals Weinstein, Spacey en Cosby worden aangepakt. Je pompt zelfs een bescheiden vuistje in de lucht omdat vrouwelijke science fiction auteurs prijzen winnen, zwarte superhelden het witte doek veroveren en een openlijk lesbische en verbaal sterke rapper haar mompelende, mannelijke collega’s het nakijken geeft.
Tegelijkertijd is comicsgate een ding en blijkt keer op keer dat de videogame-scene niet alleen prachtige vormen van vermaak, maar ook meer gif voortbrengt dan de winterjas van prins Oberyn Martell. Zowel door ontwikkelaars als spelers.
Toch geloof ik erin dat de zogenaamde fans die aan de de basis liggen van een hoop online intimidatie het uiteindelijk afleggen tegen echte liefhebbers zoals jij en ik. Zodat deze groep treurige, krampachtig aan een nooit bestaand verleden vasthoudende, gefrustreerde marginalen, niets anders rest, dan elkaar gemene memes sturen in een of andere 4chang-uithoek.
Fight the power: koop een boek
Maar goed. Ik dwaal af. Of eigenlijk niet. Want ik denk dat jij als consument van popcultuur een grotere rol speelt dan je denkt in de weg naar een meer leefbare, inclusieve samenleving. Een maatschappij waarin ruimte is voor vermaak dat net zo divers is als wijzelf.
Dat hoeft niet gelijk een ingrijpende rol te zijn. Je aanmelden bij het Pussy Riot-bevrijdingsfront kan altijd nog. Nee, onderschat de impact van kleine acties niet.
Case in point: als je na het lezen van deze posting Yuknavitch’ roman The Book of Joan koopt, maak je daarmee een sterk (want financieel) gebaar. Waarmee je laat zien aan alle mensen die achter de mediaknoppen zitten en bepalen welke boeken worden uitgegeven, welke games worden ontwikkeld en welke films in de bioscoop terechtkomen, dat eh, nou ja, dat je gelooft in een ander perspectief dan het mannelijke bijvoorbeeld.
Jezus Jeetje, ik kom hier gewoon voor een boekentip, kan het wat minder politiek en hoogdravend?
Ok ok, hoe klinkt dit: eigenlijk zeg je met het aanschaffen van deze geweldige roman: ‘ja, ik houd van retespannende literatuur, ben ook niet vies van science fiction, historische fictie en gek op sterke vrouwen in de hoofdrol.’ Dat zijn namelijk de ingrediënten van The Book of Joan, beste Jeetje-bezoeker.
“I believe in art the way other people believe in God. I’m not trying to make a tricky sentence. It’s just true. I have found reasons to breathe again by living in communities of people who choose self-expression over self-destruction. It’s another way to form hope, without hierarchizing it so that you’re looking up toward a God, or someone smarter or more famous than you are. It’s a lateral definition of hope where you just need each other, and you need to stand up and not leave each other hanging.” Lidia Yuknavitch interview in Lenny.
The Book of Joan is haar laatste roman en werkelijk wonderschoon en naargeestig tegelijk. Zoals alle goede sf laat het je nadenken over onze huidige samenleving en schetst het een doorgeslagen toekomst die hopelijk nooit werkelijkheid wordt.
Plot in een paar regels
In het verhaal volg je twee mensen die onderdeel zijn van een elite die in een ruimtestation boven de aarde rondcirkelt. Onze planeet is inmiddels compleet onbewoonbaar en stervende. Net zoals de mensheid zelf. Vruchtbaarheid is een doodlopende weg en de ‘gelukkigen’ in het ruimtestation zuigen de laatste restjes aardse grondstoffen via kabels leeg. Terwijl ze ondertussen op onorthodoxe wijze zoeken naar nieuwe manieren van voortplanting.
Het gepeupel op aarde rommelt troosteloos verder. Totdat een jonge vrouw die (voor de lezer met een redelijk ontwikkeld historisch besef) veel weg heeft van een moderne Jeanne d’Arc, in opstand komt. Dat is het begin van het einde. Maar ook van iets nieuws.
TL;DR : Gelukkig staat er altijd een sterke vrouw op om de status quo te bevechten.
Je scoort The Book Of Joan van Lidia Yuknavitch bij je favoriete buurtboekenwinkel.
Grote literatuur verdient tijd en aandacht van de lezer. Daarom heb ik het beginnen aan Underworld uit 1997 (slecht rapjaar, btw) en A Little Life enige tijd uitgesteld. (Respectievelijk 21 en 2 jaar.) Tijdens de afgelopen meivakantie was het eindelijk zover. Dat heb ik geweten.
In Underworld krijg je als lezer de wereld op z’n grootst mee. Alles staat in verband met elkaar. DeLillo schakelt heel knap tussen het panoramische en hyperpersoonlijke en kleine. Zo begint het verhaal met een ongekend filmische beschrijving van een beroemde baseballwedstrijd in New York.
Vervolgens wordt in een dikke achthonderd pagina’s de tweede helft van de vorige eeuw op een goddelijke wijze geschetst. Vanuit Amerikaans perspectief, dat wel. Maar dat maakt het voor ons als Europeanen, ook bijna twintig jaar later, nog steeds erg relevant. Knowledge is power weetjewel. Het is daarnaast gewoon teringmooi.
INNERLIJKE UITROEPEN DIE IK DEED TIJDENS HET LEZEN VAN DON DELILLO’S UNDERWORLD:
Deze editie is ideaal voor mensen die omringd worden door niet-lezers. Die vragen: ‘is het een spannende thriller?.’
“JEZUS WAT MOOI!”
“WAT IS HET LEVEN TOCH BIJZONDER!”
“NEW YORK I LOVE YOU!”
“WAT EEN CYNISCHE ELLENDE.”
“IEDEREEN KLOOIT MAAR WAT AAN!”
“HET IS GOED ZO!”
Dan de tweede dikke pil die ik tijdens de voorjaarsvakantie heb verorberd. Hanya Yanagihara’s kiloknaller is er eentje die mensen aan het lezen krijgt voor wie het omslaan van bladzijden, bedrukt met verzonnen dingen, geen dagelijkse kost is.
Dat is natuurlijk fijn. Want hoe meer mensen lezen, hoe prettiger de samenleving wordt (#feit). Het succes van deze roman is overigens begrijpelijk, want A Little Life staat in het teken van vriendschap. Yanagihara beschrijft dit onderwerp tegelijkertijd zeer toegankelijk en ongekend verfijnd en wijs…. Dat raakt je. Geoefend lezer of niet.
Dat een van de hoofdpersonen een groot deel van zijn leven in de derde ring van de Hel heeft doorgebracht en daar de rest van zijn leven mee worstelt, waarbij het van kwaad tot erger gaat, schrikt mensen kennelijk niet af. Ach ja, de leven.
INNERLIJKE UITROEPEN DIE IK ERVOER TIJDENS HET LEZEN VAN HANYA YANAGIHARA’S A LITTLE LIFE:
Gek op vreemde mensen die naar je staren? Moet je deze editie in de trein lezen.
“DIT IS ZO HERKENBAAR.”
“WAAROM BEN IK NIET ZO’N GOEDE VRIEND VOOR ANDEREN!”
Als zelfs millennials het niet meer zien zitten, wie gaan er dan voor zorgen dat er straks een beetje fatsoenlijk te leven valt met elkaar? Op een aarde die ook nog als zodanig te herkennen is?
Als een betere wereld bij jezelf begint, wat betekent dit dan voor boekenlezers? Helpt dat? Direct natuurlijk geen moer. Indirect wel. Juist in dit soort onrustige tijden waarin de nabije toekomst er weinig hoopgevend uitziet biedt literatuur uitkomst.
Neem de dystopische, einde-der-tijden romans binnen science fiction. Verhalen die je doen beseffen hoe bijzonder onze aardkloot is en hoe belangrijk het is je ervoor in te zetten.
Een werkelijk wonderschoon voorbeeld dat ik net uit heb is Earth Abides, de enige sf-roman van schrijver en professor George R. Stewart.
De verschrikkelijk lelijke, generieke cover maakt het lezen van dit boek extra apocalyptisch
Earth Abides dateert uit 1949, niet bepaald een periode die heel erg bekend stond om zijn doemdenkerij. Terwijl gesomber over de mensheid een gemoedstoestand is die me vrij essentieel lijkt als je een verhaal schrijft over een negatieve toekomst van onze samenleving.
Ondertussen had de USA in ’49 van de vorige eeuw de Tweede Wereldoorlog zo’n beetje eigenhandig gewonnen, geen last van een ingestorte economie en zat het als enige natie op een werkende atoombom.
Misschien was George Stewart een scherpe krantlezer en voorzag hij wat er de komende twee jaar zou gebeuren…
Van een communistische regering in China die aan een reign of terror begint tot de Russen die in 1949 ook een bom bezitten en in 1950 Noord-Korea steunen met een aanval op het Zuiden van het schiereiland; kom er maar in…. Koude Oorlog.
Kijk, dat is dan wel een periode in de wereldgeschiedenis die zich prima leent als bron voor speculatieve fictie. Of je wilt als schrijver weten hoe het allemaal toch zo heeft kunnen komen, óf je bent bang voor wat er gebeurt als het echt misgaat….
Dat is waar Earth Abides begint.
Hoofdpersoon Ish Williams zit als onderzoeker een week of twee in een boshut en wordt daar gebeten door een slang. Nadat zijn lijf het gevecht met het gif heeft gewonnen gaat hij terug naar huis. En ontdekt Ish dat de wereld niet meer hetzelfde is. Wat heet: iedereen is dood. Echt hartstikke mors. De oorzaak? Een gemuteerd virus.
Gelukkig is Ish een pragmatische overlever. Iemand die in tegenstelling tot veel andere ramp rebounders geen last heeft van een posttraumatisch stresstrauma dat massaal de kop op steekt bij de 1% van de mensheid die het gruwelijke virus heeft overleefd.
Ish is een piekeraar denker, die zich voor de ramp inzette voor de wetenschap. Hij ontdekt in de nieuwe situatie dat zijn wil om te observeren en leren groter is, dan de (heel begrijpelijke) neiging er een einde aan te maken.
In Earth Abides lees je dankzij Ish’ observaties hoe de aarde zich herpakt en terrein terugwint op de praktisch uitgeroeide menselijke beschaving. Het is een ode aan de ecologie uit een tijd dat dit woord nog uitgevonden moest worden.
En nee, er rennen slash strompelen geen zombies rond. Het is juist de afwezigheid van monsters, agressie en geweld die af en toe erg spannend en indrukwekkend is.
Ish vindt gelukkig een vrouw die mentaal net zo weerbaar is als hij en doet met haar de rampestamp. Je moet toch wat als Netflix het niet meer doet, right? Het gevolg na een jaar of twintig is een heuse clan. Een stam die leeft van de jacht en een eindeloze voorraad blikvoer en meuk die ze verzamelen uit dorpsstraten en stadswijken. Vol met uitpuilende winkels die nooit meer een betalende klant door hun deur zullen zien gaan.
Statig, zo wordt de roman omschreven op de cover. En dat klopt. Verwacht geen benauwde op de huid-ervaring zoals Annihilation van Jeff Vandermeer. Maar reken ook niet op het uitzichtloze en bij vlagen misantropische The Road van McCarthy.
Want de stam die Ish en zijn vrouw gesticht hebben doet het eigenlijk hartstikke goed. Er is berusting, maar ook plezier, liefde en empathie. Voor elkaar én de natuur.
En de aarde? Die draait lekker door. Terwijl de mensheid een gigantische stap terug doet en het nog één keer mag proberen. Prima deal als je het mij vraagt.
2017 was een prima leesjaar. Mijn boekenteller bleef staan op een stuk of 26 exemplaren. Toch is het me vorig jaar niet gelukt mijn stapel ongelezen boeken weg te werken. Dat zal ook nooit gebeuren als Tsundoku-lijer. (Jeweetwel, iemand die meer boeken koopt dan hij gaat lezen.) Enfin. Dit is 2018. Nieuwe ronde nieuwe kansen. Mocht jij dit jaar overwegen je Netflixavond af te wisselen met het lezen van een boek, vertrouw dan gerust op mijn dwangmatige aankoopbeleid en de volgende flapteksten…
THIS CENSUS-TAKER – CHINA MIEVILLE
Wat de flaptekst zegt:
‘Amazing’ – The Times
‘Astonishing’ – Daily Telegraph
Wat ik denk:
Miéville ziet eruit als het neefje van de Techno viking, maar zijn invloed en faam reiken verder en hebben meer impact dan wat views op Youtube. De beste man heeft namelijk meer verbeeldingskracht op een gemiddelde pagina van zijn romans dan alle servers van Giphy bij elkaar. En hij speelt met literaire genres alsof er geen Donald Duck vakantieboeken bestaan. Zijn werk is echt ontzettend divers. Hij noemt het zelf ‘weird fiction’ zoals je dat misschien kent van Jeff Vandermeer. Maar hij schrijft nooit raar om het raar. Door er altijd voor te zorgen dat zijn karakters rijk en realistisch zijn.
In deze novelle gaat er van alles mis in een afgelegen huis op een heuvel. Ja ja, stop maar. You had me at ‘afgelegen.’ Toch? TOCH!?
Mo’ meta blues – Ahmir ‘Questlove’ Thompson
Wat de flaptekst zegt:
‘…incredible. He’s one of the more unabashed music geeks to ever walk the earth… a student of music and pop culture. But, as the book demonstrates, Thompson is also a wonderful storyteller.’ – Pitchfork.
Wat ik denk
Korte bekentenis: ik lees zelden non-fictie. Al die informatie en feiten…. Zulke boeken geven me het gevoel dat ik dingen moet onthouden. Dat lukt me dus niet. Laat Questlove nu net een wandelende popencyclopedie zijn en zijn memoire volgepropt hebben met feiten, weetjes en trivia…. Toch wil ik het proberen. Ahmir Thompson is one of the good guys en gebruikt zijn invloed en kennis ondermeer om anderen te enthousiasmeren voor muziek. Ik ben werkelijk benieuwd naar zijn jeugd en leven en de rol die muziek hierin speelt…
Dhalgren – Samuel r. Delany
Wat de flaptekst zegt
“I consider Delany not only one of the most important SF writers of the present generation, but a fascinating writer in general who has invented a new style” – Umberto Eco.
Wat ik denk
Ja jeetje. Een vuistdikke roman over een verlaten stad waarin tuig en gestoorde types de dienst uitmaken. Totdat er iemand de stadsgrenzen binnenwandelt met een ietwat subtieler afgestemd gevoelsleven. Een roman als puzzel. Met de hoofdstukken als stukjes… Echt iets waar ik goed in ben. Not. Maar toch. Een boek dat door Eco en William Gibson een meesterwerk wordt genoemd, dat moet toch een ervaring zijn?
The North Water – Ian McGuire
Wat de flaptekst zegt
“A great white shark of a book – swift, terrifying, relentless, and unstoppable.” – New York Times.
Wat ik denk
Yes ! Een dronkelappende, grove en bloeddorstige zeeman gaat tijdens een gedoemde reis naar de Noordpool de confrontatie aan met een van zijn passagiers, een voormalige chirurg. Dit is een verhaal dat de slechtheid waar de mens toe in staat is, toont op een manier die je volgens mij gewend bent van Netflix lekkers als Narcos of de Game of Thrones-intriges…. Maar dan dus in boekvorm. Yes please.
Sour heart – Jenny Zhang
Wat de flaptekst zegt
“As I read, I quickly realised this was something so new and powerful that it would come to shape the world, not just the literary world, but what we know about reality. Get ready.” – Miranday July
Wat ik denk
Miranda July heb ik hoog zitten. Maar toch, zo’n uitspraak van haar, dat kan alleen maar tegenvallen… Toch is July niet de enige die onder de indruk is van deze bundel korte verhalen van Jenny Chang. Verhalen waarin het draait om familie, onze geschiedenis en vrouwelijke seksualiteit. Vrouwen en sex! MUST READ. Sorry.
Dood op krediet – Louis-Ferdinand Céline
Wat de flaptekst zegt
“Dood op krediet bevat een aaneenschakeling van scènes die stuk voor stuk sterke reacties oproepen. Dat kan lachen zijn […] of vertedering [..] Maar meestal is de lezersmotie er een van gebiologeerde schrik en afschuw.” – Vrij Nederland
Wat ik denk
Ja wat dacht je, 2018 lezend doorbrengen zonder literaire klassiekers? Deze autobiografische roman van Céline schijnt pjachtig te zijn. Iets met een arts die in de jaren dertig van de vorige eeuw in een volksbuurt in Parijs werkt en zijn dagen kankerend op alles en iedereen doorbrengt. Hij beschrijft zijn jeugd waardoor je als lezer een mooi beeld krijgt van de mentaliteit van de middenstand. En we weten allemaal waar die toe leidde… Hoi Thierry!
The Book of dust – Philip Pullman
Wat de flaptekst zegt
“Kut, dit is een eerste editie die is uitgegeven voordat de recensies waren verwerkt.” – Jan Wicher Emmens
Wat ik denk
Dacht je dat J.K. Rowling als enige patent had op het fantastische en verhalen die jong en oud koesteren? Vergeet het maar. Philip Pullman heeft met zijn His Dark Materials-trilogie een superrijke mythologie neergezet die nog lang niet is afgerond. Het fijne van Pullman is dat hij jou als lezer als een soort literaire Steven Spielberg op avontuur neemt. En ondertussen een verhaal vertelt waarin je kijk op macht, religie en opgroeien geprikkeld wordt. The Book of Dust is het eerste deel van een nieuwe trilogie, een prequel op His Dark Materials zo je wil… Vergeet de matige verfilming van The Amber Spyglass, het eerste deel van His Dark Materials en ga gewoon voor dit boek…
Statistisch gezien is het te verwachten dat een Amerikaanse (ex-)soldaat een geniale roman schrijft gebaseerd op zijn ervaringen in het leger. Er melden zich namelijk jaarlijks ongeveer 180.000 nieuwe rekruten aan. Toch is het verrassend wanneer het gebeurt. Tot zover de vooroordelen over deze groep. Tijd voor schoonheid.
Een van de fijne dingen van lezen is dat het je de gelegenheid biedt je te verplaatsen in de huid van anderen. Hoe beter de schrijver in staat is die ander te beschrijven, hoe groter de kans dat je als lezer iets bijzonders ervaart. Of iets leert over die ander (of jezelf).
Dat werkt uiteraard alleen wanneer de auteur zich op zijn beurt inleeft in zijn personages en de setting van zijn roman. Bij een specifieke beroepsgroep als de soldaat lukt dat niet op basis van het dertig keer kijken van Platoon en het scannen van Wikipedia.org/usarmy.
Dat vraagt om meer onderzoek. Tenzij je zoals Kevin Powers zelf hebt gediend. Hij heeft gevochten in Irak en zijn ervaringen omgezet in een prachtige roman.
Nooit geweten dat je er zo ideale schoonzoonachtig uit kunt zien als je nadenkt over oorlog terwijl je in de tram zit.Powers heeft een universitaire graad in poëzie en dat merk je. De beelden die hij oproept zijn soms abstract, vaak origineel maar altijd wonderschoon. En doen me soms denken aan de boekverfilming The Thin Red Line van Terrence Malick.
Ik ervaarde het verblijf van de hoofdpersoon in Tal Afar in een soort dromerige en tegelijkertijd superbeklemmende sfeer. Heel erg in het hoofd van de soldaat ook. En soms waande ik me gek genoeg even in een first person shooter als Call Of Duty. Maar dan met het besef dat er geen volgend leventje of respawn is als ‘de vijand’ je in het vizier krijgt.
The Yellow Birds is een redelijk compact verteld verhaal. De laatste oorlogsroman die ik hiervoor las was Matterhorn door Karl Marlantes en speelt zich af in Vietnam. Dat verhaal ging maar door en stompte erg af, onder andere door de ongetwijfeld doelbewuste herhaling. Powers heeft gekozen om zijn ervaring te vangen in een heftige, korte trip. Gelukkig maar. Van een lang verblijf in een oorlogssituatie is nog nooit iemand beter geworden.
Waarom zou je in godsnaam beginnen aan een romanreeks van een paar duizend pagina’s. Die zich ook nog eens afspeelt in een wetenschappelijk instituut. En dan heb ik het niet over het laboratorium van Tony Stark. Goede vraag, beste Jeetje!-bezoeker. Goede vraag.
Een antwoord krijg je niet. Wel twee willekeurige bladzijden. Veel leesplezier.
Dit zijn bladzijde 404 en 405 uit Plankton (deel 3 van Het Bureau):
Een boek moet je grijpen. Vanaf de eerste zin. Jeetje! deelt elke zaterdagochtend een weekendwaardige openingszin die je leeslust opwekt.
De overschotten in de Tweede Kamer klotsen weer tegen de plinten, de economie draait als de deur van de Primark op het Damrak en de hoofdstedelijke huizenprijzen gedragen zich als tulpenbollen in de 17e eeuw. Prima tijd om een roman wat liefde te geven die zich afspeelt tijdens de hoogtijdagen in het epicentrum van het twintigste eeuwse kapitalisme: New York.
Dit is de openingszin van Brightness Falls:
The last time I saw Russel and Corrine together was the weekend of the final softball game between the addicts and the depressives.
Kijk. Dit bedoel ik. Dit is een eerste zin die tot de verbeelding spreekt en nieuwsgierig maakt. Het is een voorbode van de ellende die Russel en Corrine te wachten staat.
Tegelijkertijd zorgt de benaming van de softballteams voor wat bijtende humor. Plus drugs en depressie zijn twee thema’s waar je als lezer een hoop van mag verwachten. Kortom, doorlezen met die hap.
Je bezoekt een boekenblog. En het is Boekenweek. Grote kans dat iedereen die geld wil verdienen aan boeken je de komende dagen als doelwit gemarkeerd heeft. Alvast veel plezier met Kluun-advertenties koppen in je tijdlijn. Maar laat je niet zomaar verleiden en koop liever iets avontuurlijks. Met wat hulp van Kevin Bacon…
Ken je de “six degrees of Kevin Bacon” nog? Dat was een spelletje dat twintig jaar geleden is bedacht, waarmee je in zes stappen een acteur (dood of levend) en andere professionals uit de filmindustrie koppelt aan de heer Bacon. Inmiddels heeft de achtenvijftigjarige acteur een goede doelennetwerk opgezet dat is gebaseerd op dit spel. Doch dit terzijde.
Die zes stappen, of handshakes waarmee iemand van Kevin Bacon is verwijderd, dat werkt natuurlijk ook prima met Nederlandse auteurs. En ook al slaat het nergens op, het maakt de keuze voor je volgende boek in ieder geval een stuk verrassender. WIE WIL DAT NOU NIET!
Ik deel hieronder een lijst van jonge Nederlandse (en een Vlaamse) schrijvers die in de Boekenweek 2017 wel wat extra aandacht verdienen.
En waarvan jij kijkt of je er minder dan zes handschudings van bent verwijderd. Als dit zo is, dan koop je van die schrijver of schrijfster zijn debuut. Ok? Ok. Komen ze:
Niets zo aangenaam als jezelf verliezen in een mooi verhaal terwijl de lentezon je zintuigen prikkelt. Lees je in een park, dan gebeurt er iets wat alleen is voorbehouden aan dit seizoen: je trekt vruchtbare parkgangers aan die op zoek zijn naar een maatje. Jeetje! tipt een aantal romans waarmee je geheid wat lentelekkers lokt dat bij jouw levensfase en behoeften past.
Lokboek: Turks Fruit – Jan Wolkers
Waar gaat de roman over?
Wat is het dat twee mensen zich tot elkaar aangetrokken voelen, ze gek maakt, afstoot en weer bij elkaar brengt? Ik kan met niet meer herinneren of dit boek van Jan Wolkers hier een antwoord op geeft. Who cares. Ik weet wel dat dit DE Nederlandse roman is waarin maximaal gerampestampt wordt. Perfect lenteleesvoer dus.
Bij welke levensfase past dit boek?
Zeer geschikt voor iedereen die zich in de “Damn-wat-ben-ik-eigenlijk-nog-jong-&-aantrekkelijk-en-wat-heb-ik-zin-in-heftige-emoties-en-ervaringen-en-borsten-en-piemels”-fase bevindt.
Welk type lok je met deze roman?
Weet waar je aan begint als je dit boek in een park uit je tas haalt. De meest viriele, sexy beesten zullen naast je gaan zitten, je aanspreken en openlijk met je flirten. Maar verwacht geen trouw of duurzame relatie. Je lokt met deze roman strictly Instagram stories-materiaal. Dus geniet intens van de ervaring, morgen is hij weer van je tijdlijn verdwenen.
Waar gaat de roman over?
Knausgård is de koning van het kleine en herkenbare. En beschrijft de strijd tussen het opgaan in het leven en jezelf erin verliezen, of het op afstand houden ervan waardoor je een buitenstaander wordt. Het alledaagse verwoordt hij op een epische manier. Begin je eenmaal aan zijn romanreeks Mijn Strijd, dan is de kans groot dat je blijft lezen. De romans beschrijven steeds een periode uit het leven van de mannelijke hoofdpersoon. In Liefde (deel 2) zit het qua relatie niet echt met hem mee. Het boek beslaat de eerste jaren van zijn huwelijk waarin hij lekker aanmoddert.
Bij welke levensfase past dit boek?
Dit is een boek dat bij je past als je weet hoe het is om in een lange relatie te zitten, of als je net lekker gaat in je eerste serieuze relatie. Maar ook prima voor iedereen die aan de tweede leg is begonnen. Of zich niet meer herinnert hoe die eerste jaren van prille liefde ook alweer waren.
Welk type lok je met deze roman?
Grote kans dat je aanspraak krijgt van een leukerdje dat zich niet gek laat maken door het meest sexy seizoen van het jaar. Met deze roman lok je ervaren types die hunkeren naar duurzaamheid. Schatjes (m/v) die iets willen maken van de verbinding die ze met je aangaan. Dat je met dit boek geen vluggertje in de vlinderstruik regelt, moge hopelijk duidelijk zijn.
Waar gaat de roman over?
In deze tijd van ‘vergeten’ klassiekers verdient David Vogel’s Huwelijksleven alle aandacht. Het is het verhaal van een intelligente maar arme jongen die een eigenaardige relatie krijgt met een manipulatieve barones met sadistische trekken. Je kent het wel. Maar het is vooral de stad Wenen tussen de twee Wereldoorlogen die een prominente plek inneemt in het verhaal. Dus dat de relatie tussen de (Joodse) jongen en de vrouw van adel symbool staat voor de ellende die in de jaren dertig plaatsvond, maakt hem extra grimmig.
Bij welke levensfase past dit boek?
Dit is echt een verhaal voor als je het klappen van de relatiezweep kent. Maar hier niet cynisch door bent geworden.
Welk type lok je met deze roman?
Hoger opgeleide gevoelige slimpies. Alleenstaanden pardon singles die niet (meer) geloven in de liefde, maar er wel nog naar verlangen. Dus reken op diepgaand mentaal vuurwerk in het park. Met hierdoor mogelijk extra betekenisvol bumpen en grinden tussen de lakens na afloop.
Nee, er is niks mis met je ogen. De uitgave van De Eeuwige Jachtvelden die in Jeetje!’s kast staat is piepklein. Wat dan weer totaal geen recht doet aan de inhoud. Die is namelijk groots. En wonderlijk. En prachtig. En raar. En zo.
Groningen is meer dan een in de steek gelaten stuk Nederland waar wij allemaal van profiteren, maar we ons niet voor in willen zetten om het gaswinningsleed te verzachten. Het is ook een gebied dat zich uitstekend blijkt te lenen als basis voor een heel bijzondere roman.
Maar weet je, het is tien uur ’s avonds en ik heb geen zin om hier nu uit te wijden over het verhaal. Heel kort: denk broer die een tikkeltje ongezonde relatie heeft met zus. Denk eigenaardig alcoholgebruik en denk rokende kinderen. Maar wat je ook doet, stem de volgende keer niet op DENK. Sorry, flauw.
Enfin. De legendarische frontman van LCD Soundsystem heeft de kern van De Eeuwige Jachtvelden beter dan ik het kan, verwoord:
Oost-Groningen I love You, But You’re Bringing Me Down
James Murphy – LCD Soundsystem
Dit is een boek dat ik je van harte wil aanraden. Maar dan is het wel belangrijk om te weten wat voor lezer je bent. Lees je af en toe een AKO-knaller? Of ben je vooral into genres zoals science fiction of true crime?
Als dit het geval is zou ik me niet wagen aan dit debuut uit 1995 van Tepper. Niet lullig bedoeld, maar er wordt wel iets gevraagd van jou als lezer. Er komen nogal wat karakters aan bod, het verhaal wordt niet chronologisch verteld en ja, dat prachtige taalgebruik. Dat moet je wel eh, voelen. Door er de tijd voor te nemen. Je weet wel, dat goedje dat je voorbij laat gaan alsof het oneindig is door tweehonderd keer per dag te scrollen met je duim.
Dus. Wanneer je open staat voor het verhaal over de liefde en de leven, en een bijzonder gezin dat een beetje eigenaardig is, en je benieuwd bent hoe poëtisch Oost-Groningen eigenlijk is, dan weet je wat je nu te doen staat….
Het zijn gekke tijden voor jou, weldenkende en onbevooroordeelde liefhebber van popcultuur. Aan de ene kant mag je niet klagen omdat micropenisdragers zoals Weinstein, Spacey en Cosby worden aangepakt. Je pompt zelfs een bescheiden vuistje in de lucht omdat 
Jeetje! 