Nadat de ontwikkelaar van dé game van de feestmaanden liet weten dat het spel een paar weken wordt uitgesteld, bleek maar weer eens hoe fanatiek videogameliefhebbers zijn. De studio achter Cyberpunk 2077 ontving doodsbedreigingen en meer fraais van gefrustreerde ‘fans’. Terwijl het een wonder mag heten dat videogames überhaupt worden uitgebracht. De risico’s zijn namelijk groot. In het vermakelijke liefdewerk-oud papierproject The Games That Weren’t ontdek je dat dit niet alleen maar over geld gaat.
The Games That Weren’t is gebaseerd op het online project met dezelfde naam van de auteur van het boek. Al een jaar of twintig verzamelt programmeur en gameliefhebber Frank Gasking daar screenshots en andere informatie van computerspellen die wel ontwikkeling waren maar nooit zijn uitgebracht. Gasking besloot een aantal jaar geleden om zich vast te bijten in een specifiek aantal van deze onuitgebrachte games om zo meer context te bieden naast de website.
Gelukkig zette Frank door. Want het resultaat is een geweldige inkijk in het productieproces van tachtig games met veel interviews met de oorspronkelijke ontwikkelaars. (Als dit de website van een nationale krant was las je nu iets over de gamesindustrie die groter is dan Hollywood.)
Vader: “Wat ga je doen na je studie zoon?”
Zoon: “Ik ga een groot deel van mijn tijd stoppen in het onderzoeken en opschrijven van de verhalen achter games die in ontwikkeling waren maar nooit zijn uitgebracht, pap.”
Elke vader ooit:” Zucht. Dat is toch geen baan.”
Enfin. Hier alvast een inkijkje:
Het ontwerp van deze uitgave voelt wat gedateerd aan, maar de vele screenshots van de spellen en de inhoud zelf maken veel goed. Ninja’s. Dat is toch eigenlijk het mooiste wat er is. De volgende keer dat iemand begint over de oppervlakkigheid van videogames noem je gewoon Virtua Hamster voor de Sega 32x.
Deze koffietafel van Hay weet niet wat hem overkomt. Een beetje mooi wezen in een woonkamer is één ding, maar opeens verantwoordelijk zijn voor het tentoonspreiden van heuse literatuur en kunst, pfff, dat is andere koek. Staat je goed hoor, koffietafeltje.
Misschien komt het door de bubbel waarin ik me bevind. Eentje die wordt gevuld met sterke vrouwen, die het spelletje dat mannen al sinds de dag dat een blanke grijsaard met een kleitablet begon te mansplainen op een berg, veel beter spelen. Wellicht ligt het aan het feit dat ik ben opgevoed door een carrière makende feminist die me onbewust liet zien hoe hard je als vrouw moet knokken op werkplekken die voor een groot deel gevuld worden met incompetente testikeldragers die de dienst uit maken. Wat de oorzaak ook is: ik voel een plaatsvervangende trots bij de groeiende invloed van vrouwen in traditioneel mannelijke bolwerken als de kunst, politiek en wetenschap. Zo ook bij Body, een geweldig project van fotografietalent Lotte van Raalte.
De gedachte achter Body? Dat is eh, wacht, laat Lotte het vooral zelf verwoorden:
Handelen uit liefde. Dat zouden meer mensen moeten doen.
Bij het ophalen van mijn exemplaar vertelde haar vriend Borre wat het effect op de modellen was: de samenwerking gaf ze een gevoel van trots en eigenwaarde dat ze lang niet (of zelfs nooit) hadden gevoeld. “Dit zouden álle vrouwen moeten ervaren” gaf een deelnemer terug. Sick toch?
Tijd voor een sneak peek. Onderaan dit bericht een link naar de plek waar je euro’s kan laten rollen.
Temper je #huidhonger, support lokale artiesten én de goede zaak: koop je eigen exemplaar van Body via de site van Lotte van Raalte zelf. Doe maar, vindt ze leuk.
Realiseer je dat je verbonden bent met meer mensen dan je denkt. Ook met mensen die je jaren geleden op parkeerplaatsen tegenkwam bij het krieken van een nieuwe dag.
In hoeveel valkuilen kun je tijdens een relatie donderen voordat de situatie onhoudbaar wordt? Aardig wat, zo blijkt. Gelukkig ben ik niet de eerste die vol blauwe plekken weer opkrabbelt. Over deze ervaring zijn bol.com-resultaatlijsten volgeschreven ontdekte ik tijdens mijn klimtocht naar boven. Onderweg bestelde en las ik drie populaire uitgaven over de liefde en relaties. Dat had ik eerder moeten doen…
Fuck me en fuck 2019. Wat een jaar: een plotseling zieke moeder die na een lijdensweg van een half jaar via euthanasie de stekker eruit laat trekken, een verhuizing die er in hakte bij mijn oudste met een hoop spanning in het gezin tot gevolg, en als kers op de kaassouflé de door mijn ex-vrouw onaangekondigd geworpen molotov die mijn huwelijk van net geen tien jaar opblies op 2e Kerstdag. Happy new year motherfuckers.
Ik ben iemand die in dit soort situaties pas echt in beweging komt als hij een vrij definitieve schop onder zijn hol krijgt. Nadat de persoon aan wie ik eeuwige trouw had beloofd me die had gegeven, was ik dan ook gelijk game. En vol aan de bal in het spel van zelfreflectie en constructieve intenties. Maar ja, dan moet er wel iemand zijn voor een tikkie takkie. Die bleek alleen al naar de kleedkamer gelopen te zijn. Einde wedstrijd.
Mocht je dit herkennen, dan beaam je vast ook dat je in dit soort ellende gek genoeg enorm groeit. In mijn geval ging ik aan de bak en schreef ik in een dagboek, zette ik mijn cynische modus op standje vliegstand en begon ik in Ernst-Jan Pfauth’s Dankboek, las ik zoals gezegd zelfhulpboeken, regelde ik therapie en praatte ik veel met lieve en bijzondere mensen waarmee ik verbonden ben én bleek te zijn.
‘Maar blijf vooral geloven dat je grip hebt op je leven.’ XO, BOJack Horseman.
Vooral dit laatste maakte indruk. Kennelijk raakte de ellende die mij overkwam een snaar waar je de Paradiso mee vult. Ik kreeg uit zóveel onverwachte hoeken hartverwarmende berichten … Wat ik daarmee ontdekte was dat de connecties die je gedurende je leven maakt, wijdverspreid en sterker zijn dan je waarschijnlijk vermoed in tijden dat het relatief goed met je gaat.
Ik ben iedereen dan ook dankbaar voor de aandacht en warmte die ik heb ervaren de afgelopen maanden. Zeker in deze periode van sociale isolatie geen overbodige luxe.
Het minste wat ik nu terug kan doen (naast me aanmelden als vrijwilliger bij De Regenboog) is met jou delen wat ik heb opgestoken van een aantal zelfhulpboeken. Ook al geloof ik niet in zelfhulpboeken. Als die dingen zouden werken, zouden er niet zoveel van geschreven en verkocht blijven worden. Maar goed. Iets met een open, milde blik en uitademen door je kont, hoor ik J.B. Smoove nu zeggen. #LETSGO.
JAN GEURTZ – VERSLAAFD AAN LIEFDE
TRUTH
Oh shit, dus volgens Geurtz gaat het al mis vanaf onze geboorte. Met ouders die je (on)bewust afwijzen. Wat leidt tot een zeer negatief zelfbeeld tot op de kern van je zijn, met daaromheen allemaal lagen die dat zelfbeeld verhullen voor de buitenwereld. Waardoor je de rest van je leven totaal onhandig relatiegedrag vertoont; gericht op jouw overleving, maar daarmee tegelijkertijd de ander van je afduwend. En jezelf lekker in de grond trappend. Waar je jezelf vervolgens weer om afwijst etc., enzovoorts..
WHATEVER
Geen lekkere boodschap. De oplossing volgens de auteur? Het bereiken van zelfacceptatie door meditatie. Ja ok. Dus om dat negatieve stemmetje en (relationele) zelfdestructieve gedrag te stoppen moet ik een fanatieke meditatiemeneer worden? Ik begrijp dat maar weinig in de wereld vanzelf gaat, maar dit voelt wel erg hardcore. Alsof je een boek over voetbal basics leest dat opeens zegt dat je het trainingsschema van FC Barcelona moet gaan volgen, dan kom je er wel… Anyhoo. De eerste helft van dit werk is bijzonder omdat Geurtz een interessante verklaring geeft van ons gedrag in relaties. Daarna wordt het allemaal wel erg zweverig….
JAN DROST – ALS DE LIEFDE VOORBIJ IS
TRUTH
Jan Drost werd in een recensie omschreven als de Nederlandse Alain de Botton. Ik snap dat wel. Hij schrijft op nuchtere wijze met hier en daar een scheutje humor om de tranen te verdunnen die eigenlijk ten grondslag liggen aan dit werk: een onverwachte relatiebreuk waar de schrijver mee geconfronteerd werd. Drost heeft genoeg inzichten waar je als lezer iets mee kunt. En die ik als lezer ook verwacht van non-fictie in dit genre (het stukje hulp in zelfhulp, zogezegd): de herkenbaarheid van de beschreven situatie wordt opgevolgd met een inzicht, fraaie beschrijving of gedachte die hout snijdt. Ook leerde ik meer over de hechtingstheorie, en deed het me goed te lezen dat er niks mis is met de behoefte iemand anders nodig te hebben in je leven.
WHATEVER
Nou niet echt. Merkte wel dat ik af en toe wat ongeduldig werd en sommige stukken begon te scannen. Maar dat zal wel iets persoonlijks zijn. Want Drost heeft een scherp oog voor de kleine dingen in een relatie en weet die te koppelen aan grotere inzichten. Waardevolle kost dus.
ALAIN DE BOTTON – THE COURSE OF LOVE
Dit is er eentje hoor. Ik heb een halve Bic leeggeschreven tijdens het lezen door de ene na de andere waardevolle oneliner of alinea te onderstrepen. Een leeservaring die me het gevoel geeft alsof ik het boek met alle antwoorden heb gevonden. Nou, ja in ieder geval een boek dat me laat begrijpen wat er nu eigenlijk gebeurt in een relatie tussen twee mensen die elkaar ooit lekker en leuk vonden.
Op basis van een fictief stel beschrijft de Botton het complete verloop van een relatie. Van de eerste ontmoeting en wat er dan allemaal gebeurt, tot aan samenwonen, kinderen krijgen, trouwen en vreemdgaan.
Het fijne is dat de Botton in zeer herkenbare situaties waarin het stel zich bevindt, duidt wat er gebeurt, waarom ze reageren zoals ze reageren en wat ze eigenlijk willen zeggen slash bedoelen, in zulke situaties.
Ook prettig: net zoals in ‘Als de liefde voorbij is’ spreekt er veel hoop uit ‘The Course of Love.’ Niet van het valse soort, maar juist door een perspectief dat overtuigend laat zien dat relaties de moeite van het knokken waard zijn, ons als diersoort vervolmaken en vooral dat je er echt uit kan komen met elkaar. Riep daar iemand lente?
TL;DR
Een relatiebreuk is de hel. (No shit, Sherlock.) Doe jezelf een plezier en zorg dat je iets positiefs uit de situatie haalt door jezelf wat beter te leren kennen en wees daarbij mild voor jezelf. Zin in een zelfhulpboek? Kies dan als eerste voor die van de Botton… Koop ‘m gelijk bij The American Book center of een andere lokale boekshop. Support local weetjewel. Zeker in deze tijden.
In de jaren tachtig en begin jaren negentig had bioloog en schrijver Midas Dekkers veel succes. Hij liet een generatie kinderen (en hun ouders) kennismaken met de natuur op een fantastische wijze: vol humor, creativiteit, kennis en inventiviteit. Eigenlijk precies wat Freek Vonk allemaal niet doet.
Freek Vonk is een natuurhooligan die toevallig goed kon leren en in zijn stoere beestenfase is blijven hangen. Midas Dekkers is de intellectueel die met humor, bijzondere perspectieven en veel fantasie zijn publiek informeert en vermaakt.
Freek Vonk ziet de natuur als iets wat je verstoort, opjaagt, met grove hand beetpakt, en ‘duidt’ in een paar zinnen die je op de eerste de beste, slecht onderhouden Wikipediapagina tegenkomt. Zo komt het op mij als gedwongen meekijker (#dadlife) van zijn programma’s over.
“Schoenzolen kweken”
Maar hij bedoelt het goed Jeetje? Hij maakt kinderen en andere mensen toch bewust van de natuur? Ja, zoals een ijsberende leeuw in de dierentuin. Of een BN’er die in een quizshow zijn hand in een bak met spinnen stopt; lekker even griezelen en staren en dan snel weer verder frikadellen met Wokkels eten.
Midas Dekkers deed het in 1984 net even anders. Onder andere met het kinderprogramma Max Laadvermogen, een tv-show waarin hij samen met René Groothof allerlei tot de verbeelding sprekende natuur- en scheikundige proefjes deed.
In die tijd verscheen ook het boek Kijken Met Je Handen, een samenwerking tussen Dekkers en illustratrice Angela de Vrede.
Kijken Met Je Handen laat lezertjes zien dat de natuur niet stom, abstract of saai is. De verwondering en nieuwsgierigheid die het uitgangspunt is in veel van het werk van Midas, ervaar je ook als je dit boekje bekijkt. Van het kweken van organismen die je onder je schoenzolen meezeult tot het maken van een draagbare microscoop van een oude bril en een stuk vergrootglas: alles is even vrolijk en inhoudelijk beschreven en fraai geïllustreerd.
Nu zou dit project er niet gekomen zijn of dan waarschijnlijk in de vorm van een app of website. Maar de inhoudelijke kwaliteit en creativiteit heeft de tand des tijds doorstaan. Iets wat we waarschijnlijk niet gaan zeggen over het mediawerk van die in de rimboe ronkende, wetenschappelijke Rambo.
Je zult maar een wielrennend schatje hebben. Het obsessieve secondengepiel met Strava, het eindeloze gestruin op Marktplaats voor onderdelen… Maar vooral het tijdrovende van deze hobby, pardon, levensstijl. Je moet wel erg gek op je wannabe Wout Wagtmans zijn om dit gedrag te accepteren.
Hoeveel ochtenden, weekenden en complete midweekjes Italië / Frankrijk / Ardennen zijn er wel niet verloren gegaan aan het kweken van kuiten vol kilometers. Alleen maar omdat je vent het in zijn hoofd heeft om een of andere klassieker te kunnen rijden.
Terwijl jij droomt van uitslapen in een schilderachtig Zuid-Europees hotel, waar de eigenaar geen Engels spreekt maar wel koffie zet die in elke taal goed smaakt, fantaseert jouw vent (wielergekken zijn opmerkelijk genoeg bijna altijd mannelijk) van een nieuw persoonlijk record.
het is leuk en aardig dat hij zijn vrije tijd knuffelend met zijn carbon doorbrengt, jouw frame verdient het niet verwaarloosd te worden.
En waar jij zin hebt om samen een zaterdagochtend te besteden aan het uitzoeken van nieuwe balkonplantjes, wil hij niets liever dan met die ene horkerige collega honderd kilometer langs een of andere herverkavelde rivier fietsen. Tegen de wind in.
Geen zorgen snoes, dit ligt niet aan jou. Of aan jullie relatie. Het is de werking van de hersenen van een wielerwappie. Hij kan er zelf niks aan doen. Hoe verklaar je anders dat jouw zelfstandig in de maatschappij functionerende kerel opeens zijn benen of armen scheert, omdat dit hem ‘sneller’ maakt. Of dat hij zonder blikken of blozen meer dan tweehonderd euro uitgeeft aan een keramische balhoofdset.
Jouw sexy frame
Dit is geen signaal van afnemende liefde of voorbode van relationele ellende. Toch is het goed waakzaam te blijven. Want het is leuk en aardig dat hij zijn vrije tijd knuffelend met zijn carbon doorbrengt, jouw frame verdient het niet verwaarloosd te worden.
De oplossing? Zorg dat je weet wat hem beweegt en verdiep je in de geschiedenis, het jargon en het materiaal van de wielersport. Lees je in. En ga terloops het gesprek aan. Het liefst op een moment dat hij het niet verwacht.
Tussen twee afleveringen tijdens jullie Netflix-avond bijvoorbeeld. Dan in een keer, BAM! over het verschil tussen kasseien in de zomer en de winter beginnen. Of een vurig pleidooi houden dat Gert-Jan Theunisse ook zonder doping een betere klimmer zou zijn dan Bauke Mollema. Wedden dat hij je dan meer aandacht geeft? En je opeens weer ziet staan?
Wij Waren Allemaal Goden
Je inlezen dus. Dat doe je door bijvoorbeeld te beginnen met het fantastische Wij Waren Allemaal Goden, een verslag van een historische editie van de Tour de France in 1948. Waarin niet alleen (tijdens de laatste etappe) de televisie zijn intrede deed, maar ook een ongekend spannende strijd werd geleverd tussen de deelnemers.
Elk hoofdstuk beschrijft een etappe, waarbij Maso ook hier en daar wat maatschappelijke context biedt, zodat je niet alleen een bijzondere inkijk krijgt in de werking van de Tour. Maar ook een beeld van het leven in een periode waarin Frankrijk (en een groot deel van Europa) zich herstelde van die verschrikkelijke Tweede Wereldoorlog.
Kortom, een boek vol anecdotes die je met je schatje kunt delen.
Disclaimer: Als de bovenstaande tactiek niet werkt kun je altijd nog zelf gaan wielrennen.
Je stoempt naar je favoriete boekhandel voor Benjo Maso – Wij Waren Allemaal Goden of je neemt de bezemwagen naar bol.com.
Jeetje! 
