Nu het megasuccesvolle patsboemspektakel Avengers: Infinity War in je favoriete 4d-bioscoop draait (ervaar de scheten van Thanos met al je zintuigen!), is het belangrijk je te schoolen op de bron. De oorsprong waar al die uren Marvel world building in de bioscoop en op Netflix, op eh, gebouwd zijn.
Superheldenstrips dus. Waarom dan specifiek de uit de jaren tachtig daterende verhaalboog The Dark Phoenix Saga, van The Uncanny X-men? Goede vraag beste bezoeker van dit blog zonder bewegende beelden, goede vraag.
Laat me die vraag beantwoorden in de vorm van een stelling: wat mij betreft draait het in het leven om het kennen van je klassiekers.
Van architectuur tot literatuur, muziek, beeldende kunst en mode: je tijd op deze aardkloot wordt zoveel rijker als je kennis hebt van al het goede dat er eerder was.
Alles is een variatie, doorvertaling of interpretatie van dat wat al gedaan is. En dat maakt het zo mooi. Die beïnvloeding zorgt voor gelaagdheid, een bron van nóg meer verhalen die zich aan je openbaart als je maar nieuwsgierig bent.
Dus. Mocht je af en toe met plezier naar de Marvel-films kijken en je afvragen wat de karakters toch beweegt? Dan is The Dark Phoenix Saga een prima keuze. Het is een klassieker waar regelmatig naar verwezen wordt in andere verhalen.
Definition of uncanny
uncannier; uncanniesta : seeming to have a supernatural character or origin : eerie, mysterious
b : being beyond what is normal or expected : suggesting superhuman or supernatural powers an uncanny sense of direction
(bron: Merriam-Webster.)
Het aardige van The X-men is dat het een groep is die bestaat uit mensen met bovennatuurlijke, vaak aangeboren krachten waar ze niet om gevraagd hebben.
Eigenschappen die ervoor gezorgd hebben dat ze werden uitgespuugd door hun omgeving. Omdat ze anders zijn. Er gek uitzien. Dingen kunnen die vreemd zijn. Een beetje eng zelfs.
- Cosmische sferen. (#spoiler: en een beetje genocide.)
Inderdaad, jij als cum laude afgestudeerd psycholoog aan de Koude grond academie, snapt dat dit een prima context is voor de oorspronkelijke doelgroep: pubers. Die herkennen zich met al hun opgekropte gevoelens, angsten en verlangens in de X-men.
Dit is dan ook geen geen serie over perfecte superhelden die in elke situatie weten wat ze te doen staat. Innerlijke strubbelingen, het vinden van je eigen plek in de wereld of omgaan met die enorme krachten (mooie metafoor voor het zich snel ontwikkelende puberlijf): dat zijn de thema’s van deze strip.
Tegelijkertijd zijn er de nodige conventies die bij het genre horen. Hallo problemen oplossen met geweld en hoi hoi bordkartonnen slechteriken. Kennelijk is dat wat de schrijvers dachten dat je als dwangmatige puistenknijper nodig had: bevestiging van je eigen kwetsbare zelf en KEIHARDE ACTIE.
Feit is dat doorlopende stripseries als deze aantrekkelijker worden naarmate je ze meer en langer leest. Al die jaren vol avontuur, verraad, groei en verlies zorgen ervoor dat de meest ogenschijnlijk oppervlakkige plotjes en dialogen geladen worden met subtext.
Het vraagt dan alleen wel dat je blijft lezen. Of al langer leest om er volop van te kunnen genieten.
Mmmm, een twijfelachtige aanbeveling dus. Als je al comics leest of waardeert, dan is het een no-brainer. Mocht je een ontluikende lycra lover zijn, dan beloof ik snel een meer laagdrempelige striptip met je te delen. Ok doei.
Je scoort The Dark Phoenix Saga bij je lokale buurtboekenwinkel. Of via bol.com.
Jeetje! 