Chillen Met Dikke Pillen: Underworld – Don DeLillo & A Little Life – Hanya Yanagihara

Grote literatuur verdient tijd en aandacht van de lezer. Daarom heb ik het beginnen aan Underworld uit 1997 (slecht rapjaar, btw) en A Little Life enige tijd uitgesteld. (Respectievelijk 21 en 2 jaar.) Tijdens de afgelopen meivakantie was het eindelijk zover. Dat heb ik geweten.

In Underworld krijg je als lezer de wereld op z’n grootst mee. Alles staat in verband met elkaar. DeLillo schakelt heel knap tussen het panoramische en hyperpersoonlijke en kleine. Zo begint het verhaal met een ongekend filmische beschrijving van een beroemde baseballwedstrijd in New York.

Vervolgens wordt in een dikke achthonderd pagina’s de tweede helft van de vorige eeuw op een goddelijke wijze geschetst. Vanuit Amerikaans perspectief, dat wel. Maar dat maakt het voor ons als Europeanen, ook bijna twintig jaar later, nog steeds erg relevant. Knowledge is power weetjewel. Het is daarnaast gewoon teringmooi.

INNERLIJKE UITROEPEN DIE IK DEED TIJDENS HET LEZEN VAN DON DELILLO’S UNDERWORLD:

IMG_5304
Deze editie is ideaal voor mensen die omringd worden door niet-lezers. Die vragen: ‘is het een spannende thriller?.’

“JEZUS WAT MOOI!”

“WAT IS HET LEVEN TOCH BIJZONDER!”

“NEW YORK I LOVE YOU!”

“WAT EEN CYNISCHE ELLENDE.”

“IEDEREEN KLOOIT MAAR WAT AAN!”

“HET IS GOED ZO!”

Dan de tweede dikke pil die ik tijdens de voorjaarsvakantie heb verorberd. Hanya Yanagihara’s kiloknaller is er eentje die mensen aan het lezen krijgt voor wie het omslaan van bladzijden, bedrukt met verzonnen dingen, geen dagelijkse kost is.

Dat is natuurlijk fijn. Want hoe meer mensen lezen, hoe prettiger de samenleving wordt (#feit). Het succes van deze roman is overigens begrijpelijk, want A Little Life staat in het teken van vriendschap. Yanagihara beschrijft dit onderwerp tegelijkertijd zeer toegankelijk en ongekend verfijnd en wijs…. Dat raakt je. Geoefend lezer of niet.

Dat een van de hoofdpersonen een groot deel van zijn leven in de derde ring van de Hel heeft doorgebracht en daar de rest van zijn leven mee worstelt, waarbij het van kwaad tot erger gaat, schrikt mensen kennelijk niet af. Ach ja, de leven.

INNERLIJKE UITROEPEN DIE IK ERVOER TIJDENS HET LEZEN VAN HANYA YANAGIHARA’S A LITTLE LIFE:

IMG_5305
Gek op vreemde mensen die naar je staren? Moet je deze editie in de trein lezen.

“DIT IS ZO HERKENBAAR.”

“WAAROM BEN IK NIET ZO’N GOEDE VRIEND VOOR ANDEREN!”

“OMG, WAT GEBEURT ER NU!”

“OH NEE!”

“MIJN GOD LAAT DIT NIET WAAR ZIJN!”

“DIT MOET STOPPEN!”

“WAAROM GEBEURT DIT IN DEZE WERELD?!”

“….”

Je scoort beide boeken bij je favoriete buurtboekenboer The American Book Center.

 

Openingszinnen in de ochtend – Jay McInerney’s Brightness Falls

 Een boek moet je grijpen. Vanaf de eerste zin.  Jeetje! deelt elke zaterdagochtend een weekendwaardige openingszin die je leeslust opwekt.     

De overschotten in de Tweede Kamer klotsen weer tegen de plinten, de economie draait als de deur van de Primark op het Damrak en de hoofdstedelijke huizenprijzen gedragen zich als tulpenbollen in de 17e eeuw. Prima tijd om een roman wat liefde te geven die zich afspeelt tijdens de hoogtijdagen in het epicentrum van het twintigste eeuwse kapitalisme: New York.

Dit is de openingszin van Brightness Falls

 

The last time I saw Russel and Corrine together was the weekend of the final softball game between the addicts and the depressives.

Kijk. Dit bedoel ik. Dit is een eerste zin die tot de verbeelding spreekt en nieuwsgierig maakt. Het is een voorbode van de ellende die Russel en Corrine te wachten staat.

Tegelijkertijd zorgt de benaming van de softballteams voor wat bijtende humor. Plus drugs en depressie zijn twee thema’s waar je als lezer een hoop van mag verwachten. Kortom, doorlezen met die hap.

Jay McInerney – Brightness Falls lezen? Je scoort het boek bij The American Book Center.