2017 was een prima leesjaar. Mijn boekenteller bleef staan op een stuk of 26 exemplaren. Toch is het me vorig jaar niet gelukt mijn stapel ongelezen boeken weg te werken. Dat zal ook nooit gebeuren als Tsundoku-lijer. (Jeweetwel, iemand die meer boeken koopt dan hij gaat lezen.) Enfin. Dit is 2018. Nieuwe ronde nieuwe kansen. Mocht jij dit jaar overwegen je Netflixavond af te wisselen met het lezen van een boek, vertrouw dan gerust op mijn dwangmatige aankoopbeleid en de volgende flapteksten…
THIS CENSUS-TAKER – CHINA MIEVILLE
Wat de flaptekst zegt:
‘Amazing’ – The Times
‘Astonishing’ – Daily Telegraph
Wat ik denk:
Miéville ziet eruit als het neefje van de Techno viking, maar zijn invloed en faam reiken verder en hebben meer impact dan wat views op Youtube. De beste man heeft namelijk meer verbeeldingskracht op een gemiddelde pagina van zijn romans dan alle servers van Giphy bij elkaar. En hij speelt met literaire genres alsof er geen Donald Duck vakantieboeken bestaan. Zijn werk is echt ontzettend divers. Hij noemt het zelf ‘weird fiction’ zoals je dat misschien kent van Jeff Vandermeer. Maar hij schrijft nooit raar om het raar. Door er altijd voor te zorgen dat zijn karakters rijk en realistisch zijn.
In deze novelle gaat er van alles mis in een afgelegen huis op een heuvel. Ja ja, stop maar. You had me at ‘afgelegen.’ Toch? TOCH!?
Mo’ meta blues – Ahmir ‘Questlove’ Thompson
Wat de flaptekst zegt:
‘…incredible. He’s one of the more unabashed music geeks to ever walk the earth… a student of music and pop culture. But, as the book demonstrates, Thompson is also a wonderful storyteller.’ – Pitchfork.
Wat ik denk
Korte bekentenis: ik lees zelden non-fictie. Al die informatie en feiten…. Zulke boeken geven me het gevoel dat ik dingen moet onthouden. Dat lukt me dus niet. Laat Questlove nu net een wandelende popencyclopedie zijn en zijn memoire volgepropt hebben met feiten, weetjes en trivia…. Toch wil ik het proberen. Ahmir Thompson is one of the good guys en gebruikt zijn invloed en kennis ondermeer om anderen te enthousiasmeren voor muziek. Ik ben werkelijk benieuwd naar zijn jeugd en leven en de rol die muziek hierin speelt…
Dhalgren – Samuel r. Delany
Wat de flaptekst zegt
“I consider Delany not only one of the most important SF writers of the present generation, but a fascinating writer in general who has invented a new style” – Umberto Eco.
Wat ik denk
Ja jeetje. Een vuistdikke roman over een verlaten stad waarin tuig en gestoorde types de dienst uitmaken. Totdat er iemand de stadsgrenzen binnenwandelt met een ietwat subtieler afgestemd gevoelsleven. Een roman als puzzel. Met de hoofdstukken als stukjes… Echt iets waar ik goed in ben. Not. Maar toch. Een boek dat door Eco en William Gibson een meesterwerk wordt genoemd, dat moet toch een ervaring zijn?
The North Water – Ian McGuire
Wat de flaptekst zegt
“A great white shark of a book – swift, terrifying, relentless, and unstoppable.” – New York Times.
Wat ik denk
Yes ! Een dronkelappende, grove en bloeddorstige zeeman gaat tijdens een gedoemde reis naar de Noordpool de confrontatie aan met een van zijn passagiers, een voormalige chirurg. Dit is een verhaal dat de slechtheid waar de mens toe in staat is, toont op een manier die je volgens mij gewend bent van Netflix lekkers als Narcos of de Game of Thrones-intriges…. Maar dan dus in boekvorm. Yes please.
Sour heart – Jenny Zhang
Wat de flaptekst zegt
“As I read, I quickly realised this was something so new and powerful that it would come to shape the world, not just the literary world, but what we know about reality. Get ready.” – Miranday July
Wat ik denk
Miranda July heb ik hoog zitten. Maar toch, zo’n uitspraak van haar, dat kan alleen maar tegenvallen… Toch is July niet de enige die onder de indruk is van deze bundel korte verhalen van Jenny Chang. Verhalen waarin het draait om familie, onze geschiedenis en vrouwelijke seksualiteit. Vrouwen en sex! MUST READ. Sorry.
Dood op krediet – Louis-Ferdinand Céline
Wat de flaptekst zegt
“Dood op krediet bevat een aaneenschakeling van scènes die stuk voor stuk sterke reacties oproepen. Dat kan lachen zijn […] of vertedering [..] Maar meestal is de lezersmotie er een van gebiologeerde schrik en afschuw.” – Vrij Nederland
Wat ik denk
Ja wat dacht je, 2018 lezend doorbrengen zonder literaire klassiekers? Deze autobiografische roman van Céline schijnt pjachtig te zijn. Iets met een arts die in de jaren dertig van de vorige eeuw in een volksbuurt in Parijs werkt en zijn dagen kankerend op alles en iedereen doorbrengt. Hij beschrijft zijn jeugd waardoor je als lezer een mooi beeld krijgt van de mentaliteit van de middenstand. En we weten allemaal waar die toe leidde… Hoi Thierry!
The Book of dust – Philip Pullman
Wat de flaptekst zegt
“Kut, dit is een eerste editie die is uitgegeven voordat de recensies waren verwerkt.” – Jan Wicher Emmens
Wat ik denk
Dacht je dat J.K. Rowling als enige patent had op het fantastische en verhalen die jong en oud koesteren? Vergeet het maar. Philip Pullman heeft met zijn His Dark Materials-trilogie een superrijke mythologie neergezet die nog lang niet is afgerond. Het fijne van Pullman is dat hij jou als lezer als een soort literaire Steven Spielberg op avontuur neemt. En ondertussen een verhaal vertelt waarin je kijk op macht, religie en opgroeien geprikkeld wordt. The Book of Dust is het eerste deel van een nieuwe trilogie, een prequel op His Dark Materials zo je wil… Vergeet de matige verfilming van The Amber Spyglass, het eerste deel van His Dark Materials en ga gewoon voor dit boek…
Jeetje! 